η μέρα του αύριο,ξεκίνησε στο χτές μου.εδώ και δυό ώρες περπατάω στα ατέλειωτα σοκάκια της ψυχής μου.τα πόδια μου με πόνεσαν και ένας σφάχτης στη μέση με αναγκάζει να κοντοσταθώ για λίγο σε ένα παγκάκι.κόβω ένα λουλούδι.η μυρωδιά του φθινοπώρου κατακλύζει όλο μου το είναι και το μόνο που θέλω είναι να κυλιστώ στο βρεμμένο χώμα.και σε εκείνη την κατηφόρα πιο δίπλα,να κυλίσω σαν πέτρα και να σταθώ στο χείλος του γκρεμού.
τελευταία στάση.

ξεκινάω το περπάτημα.βρίσκομαι μπροστά από μια γέφυρα.το μυαλό μου κενό.το παρελθόν μου σβήστηκε.η ωρα σταμάτησε.και έτσι όπως αιωρούμαι στο άδειο,ο αέρας μου χαιδεύει το πρόσωπο.είναι ο μόνος φίλος μου.ίσως να γίνει κάποτε και ο εραστής μου.το μόνο που θέλω τώρα είναι να ακουμπήσω τα παγωμένα κάγκελα.τι ωραία αίσθηση.πραγματικά το απολαμβάνω.τώρα το μόνο που μένει είναι να με πάρει μαζί του ο μελλοντικός μου εραστής.λες να φτάνει?θέλω να πάω μαζί του και να μην βγάλω άχνα.με κούρασαν τα ''μη'' σου.τα ''σταμάτα''.έσπασα και δε θέλω να ξανακολλήσω.τώρα είμαι ελεύθερη.ας χαθώ.-
                                        http://www.youtube.com/watch?v=awtWSj_qTkE

http://www.youtube.com/watch?v=YgSPaXgAdzE&ob=av2e

ψιτ κοπελιά.
προσεξέ με λίγο.
προσπάθησε να συγκρατηθείς.προσπάθησε να το ελέγξεις.
και κάνε κάτι και για τις δύσπνοιές σου.και τις κρίσεις πανικόυ.
και τα παπούτσια σου.τόσο σκισμένα.
και με τα ρούχα σου κάνε κάτι.γίνε επιτέλους γυναίκα.
σίγουρα όλοι στο λένε.σίγουρα στο λέει και η μαμά σου.
και πρόσεξε λίγο και τη γλώσσα σου.
στο είχα πει.
η αθυροστομία σου θα σε κρατήσει πίσω.
και σταμάτα αυτά τα σενάρια.αυτόν τον παραλογισμό μες το κεφάλι σου.
πότε πρόλαβαν και θόλωσαν τα μάτια σου?
πότε άφησες τις αισθήσεις σου να φθαρούν?
δεν με άκουγες όταν σου έλεγα πώς πάνω απ' όλα να εμπιστεύεσαι την αφή σου.
πως μόνο ό,τι μπορείς να αγγίξεις υπάρχει στ' αλήθεια.
γι' αυτό κατέληξες να μιλάς τώρα σε τοίχους?
γι' αυτό δεν φτάνεις να φιλήσεις τα μέτωπα αυτών που σου τραβούν τα βλέφαρα και φυσούν μέσα στ' αυτιά σου?
και έχασες την κρίση σου.
και έπεσες και αγαπάς χωρίς να μετράς βήματα.
βήματα μπρος?όχι καλή μου.βήματα επί τόπου.
και γιατί με κοιτάς σαν να σου είμαι ξένη?
από πότε τέτοιου είδους ορμήνιες έπαψαν να είναι τρόπος αυτοσυντήρησης για σένα?
και ο περηβόητος εγωισμός σου?
ναι,τον πέταξες και αυτόν μαζί με τα χαλασμένα μακαρόνια στο ψυγείο σου.
και επανέρχεσαι στο ίδιο μοτίβο.
ξανά.και ξανά.και ξανά.
κατά συρροήν το ίδιο αδιανόητο σενάριο.
στιγνός εκτελεστής της καθημερινότητας σου.
α ναι,φυσικά.και της ρουτίνας που τόσο σιχαίνεσαι.
παρανόησα.αυτός είναι ο σκοπός.
τελείωνε με τις αφορμές και σταμάτα να καπνίζεις τόσο.
πάντα ένα τσιγάρο προέκταση των δακτύλων σου και πάντα τόσος καπνός να με εμποδίζει να δώ ξεκάθαρα το προσωπό σου.
δεν θα σε καταστρέψει αύτο.μπορείς και να το πιστέψεις αν θέλεις.
αλλά δεν υπάρχει λόγος να μαυρίζεις και τα πνευμόνια σου.
και τώρα τί?
θα συνεχίσεις να μου φωνάζεις για τελετουργίες συνήθειας?
κάνε ότι νομίζεις.
έτσι και αλλιώς έχω σταματήσει εδώ και ώρα να ακούω το μουρμουτητό σου.
κάνε ότι νομίζεις.
άλλωστε τα όρια μεταξύ πάθους και λάθους έχουν αναθεωρηθεί.
-χαμογέλα μαλάκα,σε παίρνει η κάμερα.

στην αμυαλιά της νοσηρής σου παιδικότητας τραβιέσαι και 
στη ρωγμή του διχασμένου σου εγω ξαναγεννιέσαι

άσπρη σκόνη παντού
το μυαλό του άσπρο
σαν το βλέμμα ενός νεκρού
και τ δικό μου καφετί
ζωή γεμάτο και σοφό
σαν μια φούσκα έσκασες
όπως ήρθες..γρήγορα
έτσι κι έφυγες
θα θελα να ταν πολύ
μα βγήκε λίγο
μια θύελλα ήταν που πέρασε
μια βροχή που με μούσκεψε
μα στέγνωσα πάλι
μεσα μου .

οναρ

και κάπως έτσι τελείωσε,
το τέλος ξεκίνησε με την αρχή
μια αρχή λειψή, θλιμμένη
και ενα τέλος πένθιμα χαρμόσυνο.
ενα λουλούδι μοναχό και διψασμένο
ενα αγκάθι με μπουμπούκια ανθισμένο
και ένα άνθος που ξέχασε να ακούει τη φωνή των λουλουδιών.-

οναρ

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΠΟΥΣΙΑ

όταν σου μιλάω να μ΄ακούς...
θέλω να σε νιώθω κοντά μου.
να αγγίζω τις πανέμορφες πτυχές της ανέγγιχτης ολότητας σου.
να νιώθω τον παλμό της σκέψης σου.
να βλέπω κάθε σου έσωθεν κίνηση.
κι έτσι να πονέμε μαζί και πάλι μετά να χωριζόμαστε.
ΘΕΛΩ να σε νιώσω κοντά μου μα εσύ απομακρύνεσαι.-

οναρ

έτσι για να μάθεις,θα σταματήσω να μιλάω σε άγνωστους για 'σένα.ναι.θα σκουπίσω την αστερόσκονη από το πάτωμα.και θα πετάξω και τα κοχύλια από τους καρπόυς μου.και θα πάψω να είμαι σαν και σένα και θα ψάξω να βρώ αλλού τον εαυτό μου.ρέμπελος θα γίνω και θα πάρω πίσω την ηρεμία που σου χάρησα.και θα γεμίσω τις ιστορίες μου από βουνό.γιατί η μυρωδιά της θάλασσας από τα μαλλιά σου είναι αποπνικτική.
μια κυρία θα είμαι.με το κάππα μικρό όμως.για να μην μπερδευόμαστε μεταξύ μας.
και τότε μάλλον θα πάψω να γίνομαι τόσο κλειστοφοβική όταν δήθεν τυχαία θα τρέχω δίπλα σου.

μπορεί να σταματήσει επιτέλους αυτός ο εξευτελιστικός χορός της βροχής?
λίγη ξηρασία παρακαλώ πολύ.
πριν χυθούν τα μάτια μου στο πάτωμα.

τρείς είναι οι κύριες κατηγορίες παράλογων πεποιθήσεων των ανθρώπων :

α) εγώ πρέπει να τα καταφέρνω και να κερδίζω αποδοχή.αλλίως είμαι ένα πρόσωπο διεφθαρμένο.
β) οι άλλοι πρέπει να μου φέρονται με ενδιαφέρον και καλοσύνη.με ακριβώς τον τρόπο που θέλω εγω.
    και αν δεν το κάνουν,η κοινωνία και το σύμπαν θα πρέπει να κατηγορηθούν,να καταδικαστούν και να
    τιμωρηθούν για την αδιαφορία τους.
γ) οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζω,πρέπει να κανονιστούν,ώστε να παίρνω πρακτικά ό,τι επιθυμώ
    άνετα γρήγορα και εύκολα και έτσι ώστε να μη μου έρχεται τίποτα,το οποίο δεν το επιθυμώ.
                                                                                                                                                    (Ellis,1991)

love hearts-incubus

http://www.youtube.com/watch?v=2hro5cfVjr8

ίσως να μην είμαι ξεχωριστή.αλλά η ανάγκη μου να γίνω να με κάνει

το καλύτερο που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή για μένα είναι να σηκωθείς και να φύγεις από κάτω απ΄το μαξιλάρι μου.
πραγματικά δεν ξέρω γιατί την βρίσκεις εκέι πέρα.
να φύγεις γιατί το γεμίζεις από σένα και όταν πέφτω να κοιμηθώ,αυτά τα "δικά σου" μπαίνουν στο κεφάλι μου και με ενοχλούν.
και μπορώ να ανεχτώ την επιβαλλόμενη σου παρουσία τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.
αλλά όχι στον ύπνο.
ξέρεις ότι είναι η αγαπημένη μου ασχολία.
ε όχι,αυτό πάει πολύ.
και κυρίως να φύγεις γιατί το "εσύ" σου μου πέφτει πολύ.
πολύ,για το λίγο.
φυσικά το λίγο.από το πολύ σου.
που φυσικά ήταν λίγο.και που φυσικά για λίγο,κράτησε πολύ.
και με πολύ λίγες διαδικασίες διέκοψες τη συναλλαγή μας.
λίγο πολύ έτσι μπορείς να το πείς.
να φύγεις λοιπόν.πρίν αποφασίσω να κοιμάμαι πάνω στις παλάμες μου.
-και τώρα μπορείς να συνεχίσεις να σκαλίζεις τη μύτη σου

χριστίνα

"μην τους κοιτάς μην επιμένεις
και στέκεις παρατηρητής
κενός στην άδεια σου την πλάνη
μόνος στο έλεος της στιγμής

μην τους κοιτάς.θα σε τρελάνουν
θα καταλάβεις.θα το δεις
μα θα ΄ναι αργά και συ σαν άλλους
κενός μαζί τους θα χαθείς"
για μία έφηβη που άργησε να καταλάβει τι εννοούσε

μάτια παντού.
σε κοιτούν επίμονα.
που να κρυφτείς?
δεν ξέρεις.
όπου και αν πας σε ακολουθούν.
ποιά είναι η αλήθεια?
εντείνουν τη μοναξιά σου.
σε κοιτούν.
δε σ΄ακουμπούν.
σε ζαλίζουν.
έπεσες.
σήκω.
δε με ακούς?!
κάθεσαι κάτω ακόμα.
νιώθεις αδύναμος?
κάτι σε ρώτησα.δεν απαντάς?
όταν γυρίσω το βλέμα μου θα σηκωθείς.
το ξερα!
είσαι όρθιος..
μάτια παντού.
ή η φαντασία σου?

θα θελα μόνο για ένα βράδυ να κοιμηθούμε μαζι.
για να σε ρίξω κάτω από το κρεβάτι

μόνο ΕΚΕΙ χωρούσε μάλλον το ΠΑΝΤΑ σου.έτσι δεν είναι?
για 'μενα ο πιο κατάλληλος άνθρωπος,την πιο κατάλληλη στιγμή.
για σένα ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος,την πιο ακατάλληλη στιγμή.
έτσι δεν είναι?
βοηθάει μάλλον η αίσθηση της απόχης της πραγματικότητας,στο να ευδοκιμήσει η πλήρης αποχή ευσυνειδησίας.
έτσι δεν είναι?