ο ένας κανόνας (νούμερο ένα) : δεν θα σφίξεις τα κορδόνια σου.
(διατηρώντας ανέπαφα τα αντικείμενα και την τόσο τυχαία καθορισμένη θέση τους και αναπαράγοντας στο ίδιο μοτίβο στρατηγικές πράξεις, -σχεδόν ψυχαναγκαστικά,σαν τις παράλογα καθορισμένες από σένα κινήσεις και σκέψεις, για να αποφύγεις ένα κακό, π.χ. πρέπει να σκεφτώ δέκα λέξεις που αρχίζουν από κάπα, για να μην φέρεις την συντέλεια του κόσμου σήμερα το μεσημέρι-  επιτυγχάνεις να διατηρηθούν τα κεκτημένα σου ανέπαφα.)
δεδομένο : τα παπούτσια μου, που για πέντε μέρες έχαναν το χρώμα τους κάτω από τον ήλιο,ξεχασμένα στην εξώπορτα του σπιτιού σου, δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια.
αποτέλεσμα : στα μισά, σχεδόν, αυτής της παράβασης σε έχασα.

το ανικανοποίητο λοιπόν.
-βασικός παράγοντας στη ζωή μου.
-και μετά τι?
-και μετά τι?και τώρα τι?
-θέλω πολλά..μα τώρα κενό,μετά σιωπή.
-βασικό χαρακτηριστικό του ανοκανοποίητου, αγαπητή μου σχιζοφρενή.
-φίλτατη φαντασιόπληκτη, η απάντηση είναι η ικανοποίηση.
-παίρνουμε ικανοποίηση,τρέφοντας το ανικανοποίητο. το ζητάμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
-ξεκινάμε ρωτώντας το γιατί. στην αρχή γίνεται αυτοσκοπός η απάντηση. και όταν έρχεται ο πληθυντικός ξεκινάει η πλάνη.
-δεν έχουμε απαντήσεις. έχουμε μόνο υποθέσεις. στις οποίες εμείς αποτελούμε την μικρότερη μεταβλητή.
-κάποιος σοφός κάποτε είπε, πως η αλήθεια είναι απλή. αν μπορούσα να τεντώσω το χέρι μου και να την πιάσω θα ΄ταν όλα τόσα όμορφα.
-και αν τελικά την έπιανες, θα μου χάριζες λίγη?
-τόσο πολύ βαριέσαι να απλώσεις και εσύ το χέρι σου?
-έχω το χέρι μου απλωμένο μήνες. και χειμώνιασε και τα σύννεφα που περνάνε, δεν μπορώ ούτε να τα αγγίξω. νόμιζα πως είσαι φίλη μου.
-συγχώρα το μυαλό μου, τρέχει γρήγορα και ξεχνάει να σκοντάψει στους μικρούς ογκόλιθούς σου. βλέπεις το μόνο που μου απομένει για να αυτοορίζομαι είναι οι στιγμές που αλλάζω.
-το νερό διαβρώνει τελικά τις πέτρες. και έβαψα και τα μαλλιά μου μαύρα σήμερα.
-μας ξεκινάν πάντα απ' το μαύρο για να καταλήξει η τελευταία εικόνα της ζωής μας, να είναι γκρί.
-συγχώρα με, αλλά το μαύρο δεν είναι θλίψη, αν αυτό υπονοείς. το μαύρο είναι η αναρχία. και το ανικανοποίητο ΕΙΝΑΙ η αναρχία στην αρχειοθέτηση των αναγκών μας. όλα είναι θέμα γραφειοκρατίας βλέπεις.
-αναρωτιέμαι, είμαι η μόνη, που στο λεξικό του μυαλού μου, δεξιά της λέξης προσδοκία στέκεται η λέξη ικανοποίηση?
-στο δικό μου λεξικό, δεξιά στέκομαι πάντα εγώ. από την αριστερή πλευρά οι λέξεις συνήθως αλλάζουν, ανάλογα με την έκδοση. δε θέλω να σε γελάσω.
-οι ανάγκες μας αλλάζουν. είναι γνωστό. το ζήτημα είναι αν πρέπει να τις ακούμε. ή να τις διαμορφώνουμε ανάλογα με τον άλλον.
-το ζήτημα είναι αν πρέπει να διαμορφώνουμε τον άλλον ανάλογα με τις ανάγκες τις δικές μας. και δεν είναι πάντα ζήτημα του υπερεγώ.
-πρέπει να δεχτώ το κόστος των συνεπειών,του να είμαι αυτή που είμαι. χωρίς διορθώσεις. χωρίς επιμέλεια. και υποτιτλισμούς. πάντα με ένα μεγάλο ερωτηματικό και μία διαρκή αναβολή.
-ναι, μα νόμιζα πως μιλούσαμε για το ανικανοποίητο. -μεγάλο ερωτηματικό.-
-αγαπητή μαυρομαλλόυσα, ανατρέξτε στην παραπάνω συζήτηση. διαβάστε την προσεκτικά, κατά προτίμηση άνω των πεντακοσίων φορών και η απάντηση στο ερώτημα περί ανικονοποιήτου δεν θα σας δoθεί ποτέ.
-ΣΚΕΨΗ ΤΕΛΕΙ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΝΑΓΚΩΝ.
                                                                          
                                                                                       -ο./λ.-

δεν υπάρχει χώρος στην παράνοια μου για σένα, μικρέ

η μέρα του αύριο,ξεκίνησε στο χτές μου.εδώ και δυό ώρες περπατάω στα ατέλειωτα σοκάκια της ψυχής μου.τα πόδια μου με πόνεσαν και ένας σφάχτης στη μέση με αναγκάζει να κοντοσταθώ για λίγο σε ένα παγκάκι.κόβω ένα λουλούδι.η μυρωδιά του φθινοπώρου κατακλύζει όλο μου το είναι και το μόνο που θέλω είναι να κυλιστώ στο βρεμμένο χώμα.και σε εκείνη την κατηφόρα πιο δίπλα,να κυλίσω σαν πέτρα και να σταθώ στο χείλος του γκρεμού.
τελευταία στάση.

ξεκινάω το περπάτημα.βρίσκομαι μπροστά από μια γέφυρα.το μυαλό μου κενό.το παρελθόν μου σβήστηκε.η ωρα σταμάτησε.και έτσι όπως αιωρούμαι στο άδειο,ο αέρας μου χαιδεύει το πρόσωπο.είναι ο μόνος φίλος μου.ίσως να γίνει κάποτε και ο εραστής μου.το μόνο που θέλω τώρα είναι να ακουμπήσω τα παγωμένα κάγκελα.τι ωραία αίσθηση.πραγματικά το απολαμβάνω.τώρα το μόνο που μένει είναι να με πάρει μαζί του ο μελλοντικός μου εραστής.λες να φτάνει?θέλω να πάω μαζί του και να μην βγάλω άχνα.με κούρασαν τα ''μη'' σου.τα ''σταμάτα''.έσπασα και δε θέλω να ξανακολλήσω.τώρα είμαι ελεύθερη.ας χαθώ.-
                                        http://www.youtube.com/watch?v=awtWSj_qTkE

http://www.youtube.com/watch?v=YgSPaXgAdzE&ob=av2e

ψιτ κοπελιά.
προσεξέ με λίγο.
προσπάθησε να συγκρατηθείς.προσπάθησε να το ελέγξεις.
και κάνε κάτι και για τις δύσπνοιές σου.και τις κρίσεις πανικόυ.
και τα παπούτσια σου.τόσο σκισμένα.
και με τα ρούχα σου κάνε κάτι.γίνε επιτέλους γυναίκα.
σίγουρα όλοι στο λένε.σίγουρα στο λέει και η μαμά σου.
και πρόσεξε λίγο και τη γλώσσα σου.
στο είχα πει.
η αθυροστομία σου θα σε κρατήσει πίσω.
και σταμάτα αυτά τα σενάρια.αυτόν τον παραλογισμό μες το κεφάλι σου.
πότε πρόλαβαν και θόλωσαν τα μάτια σου?
πότε άφησες τις αισθήσεις σου να φθαρούν?
δεν με άκουγες όταν σου έλεγα πώς πάνω απ' όλα να εμπιστεύεσαι την αφή σου.
πως μόνο ό,τι μπορείς να αγγίξεις υπάρχει στ' αλήθεια.
γι' αυτό κατέληξες να μιλάς τώρα σε τοίχους?
γι' αυτό δεν φτάνεις να φιλήσεις τα μέτωπα αυτών που σου τραβούν τα βλέφαρα και φυσούν μέσα στ' αυτιά σου?
και έχασες την κρίση σου.
και έπεσες και αγαπάς χωρίς να μετράς βήματα.
βήματα μπρος?όχι καλή μου.βήματα επί τόπου.
και γιατί με κοιτάς σαν να σου είμαι ξένη?
από πότε τέτοιου είδους ορμήνιες έπαψαν να είναι τρόπος αυτοσυντήρησης για σένα?
και ο περηβόητος εγωισμός σου?
ναι,τον πέταξες και αυτόν μαζί με τα χαλασμένα μακαρόνια στο ψυγείο σου.
και επανέρχεσαι στο ίδιο μοτίβο.
ξανά.και ξανά.και ξανά.
κατά συρροήν το ίδιο αδιανόητο σενάριο.
στιγνός εκτελεστής της καθημερινότητας σου.
α ναι,φυσικά.και της ρουτίνας που τόσο σιχαίνεσαι.
παρανόησα.αυτός είναι ο σκοπός.
τελείωνε με τις αφορμές και σταμάτα να καπνίζεις τόσο.
πάντα ένα τσιγάρο προέκταση των δακτύλων σου και πάντα τόσος καπνός να με εμποδίζει να δώ ξεκάθαρα το προσωπό σου.
δεν θα σε καταστρέψει αύτο.μπορείς και να το πιστέψεις αν θέλεις.
αλλά δεν υπάρχει λόγος να μαυρίζεις και τα πνευμόνια σου.
και τώρα τί?
θα συνεχίσεις να μου φωνάζεις για τελετουργίες συνήθειας?
κάνε ότι νομίζεις.
έτσι και αλλιώς έχω σταματήσει εδώ και ώρα να ακούω το μουρμουτητό σου.
κάνε ότι νομίζεις.
άλλωστε τα όρια μεταξύ πάθους και λάθους έχουν αναθεωρηθεί.
-χαμογέλα μαλάκα,σε παίρνει η κάμερα.

στην αμυαλιά της νοσηρής σου παιδικότητας τραβιέσαι και 
στη ρωγμή του διχασμένου σου εγω ξαναγεννιέσαι

άσπρη σκόνη παντού
το μυαλό του άσπρο
σαν το βλέμμα ενός νεκρού
και τ δικό μου καφετί
ζωή γεμάτο και σοφό
σαν μια φούσκα έσκασες
όπως ήρθες..γρήγορα
έτσι κι έφυγες
θα θελα να ταν πολύ
μα βγήκε λίγο
μια θύελλα ήταν που πέρασε
μια βροχή που με μούσκεψε
μα στέγνωσα πάλι
μεσα μου .

οναρ

και κάπως έτσι τελείωσε,
το τέλος ξεκίνησε με την αρχή
μια αρχή λειψή, θλιμμένη
και ενα τέλος πένθιμα χαρμόσυνο.
ενα λουλούδι μοναχό και διψασμένο
ενα αγκάθι με μπουμπούκια ανθισμένο
και ένα άνθος που ξέχασε να ακούει τη φωνή των λουλουδιών.-

οναρ

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΠΟΥΣΙΑ

όταν σου μιλάω να μ΄ακούς...
θέλω να σε νιώθω κοντά μου.
να αγγίζω τις πανέμορφες πτυχές της ανέγγιχτης ολότητας σου.
να νιώθω τον παλμό της σκέψης σου.
να βλέπω κάθε σου έσωθεν κίνηση.
κι έτσι να πονέμε μαζί και πάλι μετά να χωριζόμαστε.
ΘΕΛΩ να σε νιώσω κοντά μου μα εσύ απομακρύνεσαι.-

οναρ

έτσι για να μάθεις,θα σταματήσω να μιλάω σε άγνωστους για 'σένα.ναι.θα σκουπίσω την αστερόσκονη από το πάτωμα.και θα πετάξω και τα κοχύλια από τους καρπόυς μου.και θα πάψω να είμαι σαν και σένα και θα ψάξω να βρώ αλλού τον εαυτό μου.ρέμπελος θα γίνω και θα πάρω πίσω την ηρεμία που σου χάρησα.και θα γεμίσω τις ιστορίες μου από βουνό.γιατί η μυρωδιά της θάλασσας από τα μαλλιά σου είναι αποπνικτική.
μια κυρία θα είμαι.με το κάππα μικρό όμως.για να μην μπερδευόμαστε μεταξύ μας.
και τότε μάλλον θα πάψω να γίνομαι τόσο κλειστοφοβική όταν δήθεν τυχαία θα τρέχω δίπλα σου.

μπορεί να σταματήσει επιτέλους αυτός ο εξευτελιστικός χορός της βροχής?
λίγη ξηρασία παρακαλώ πολύ.
πριν χυθούν τα μάτια μου στο πάτωμα.

τρείς είναι οι κύριες κατηγορίες παράλογων πεποιθήσεων των ανθρώπων :

α) εγώ πρέπει να τα καταφέρνω και να κερδίζω αποδοχή.αλλίως είμαι ένα πρόσωπο διεφθαρμένο.
β) οι άλλοι πρέπει να μου φέρονται με ενδιαφέρον και καλοσύνη.με ακριβώς τον τρόπο που θέλω εγω.
    και αν δεν το κάνουν,η κοινωνία και το σύμπαν θα πρέπει να κατηγορηθούν,να καταδικαστούν και να
    τιμωρηθούν για την αδιαφορία τους.
γ) οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζω,πρέπει να κανονιστούν,ώστε να παίρνω πρακτικά ό,τι επιθυμώ
    άνετα γρήγορα και εύκολα και έτσι ώστε να μη μου έρχεται τίποτα,το οποίο δεν το επιθυμώ.
                                                                                                                                                    (Ellis,1991)

love hearts-incubus

http://www.youtube.com/watch?v=2hro5cfVjr8

ίσως να μην είμαι ξεχωριστή.αλλά η ανάγκη μου να γίνω να με κάνει

το καλύτερο που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή για μένα είναι να σηκωθείς και να φύγεις από κάτω απ΄το μαξιλάρι μου.
πραγματικά δεν ξέρω γιατί την βρίσκεις εκέι πέρα.
να φύγεις γιατί το γεμίζεις από σένα και όταν πέφτω να κοιμηθώ,αυτά τα "δικά σου" μπαίνουν στο κεφάλι μου και με ενοχλούν.
και μπορώ να ανεχτώ την επιβαλλόμενη σου παρουσία τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.
αλλά όχι στον ύπνο.
ξέρεις ότι είναι η αγαπημένη μου ασχολία.
ε όχι,αυτό πάει πολύ.
και κυρίως να φύγεις γιατί το "εσύ" σου μου πέφτει πολύ.
πολύ,για το λίγο.
φυσικά το λίγο.από το πολύ σου.
που φυσικά ήταν λίγο.και που φυσικά για λίγο,κράτησε πολύ.
και με πολύ λίγες διαδικασίες διέκοψες τη συναλλαγή μας.
λίγο πολύ έτσι μπορείς να το πείς.
να φύγεις λοιπόν.πρίν αποφασίσω να κοιμάμαι πάνω στις παλάμες μου.
-και τώρα μπορείς να συνεχίσεις να σκαλίζεις τη μύτη σου

χριστίνα

"μην τους κοιτάς μην επιμένεις
και στέκεις παρατηρητής
κενός στην άδεια σου την πλάνη
μόνος στο έλεος της στιγμής

μην τους κοιτάς.θα σε τρελάνουν
θα καταλάβεις.θα το δεις
μα θα ΄ναι αργά και συ σαν άλλους
κενός μαζί τους θα χαθείς"
για μία έφηβη που άργησε να καταλάβει τι εννοούσε

μάτια παντού.
σε κοιτούν επίμονα.
που να κρυφτείς?
δεν ξέρεις.
όπου και αν πας σε ακολουθούν.
ποιά είναι η αλήθεια?
εντείνουν τη μοναξιά σου.
σε κοιτούν.
δε σ΄ακουμπούν.
σε ζαλίζουν.
έπεσες.
σήκω.
δε με ακούς?!
κάθεσαι κάτω ακόμα.
νιώθεις αδύναμος?
κάτι σε ρώτησα.δεν απαντάς?
όταν γυρίσω το βλέμα μου θα σηκωθείς.
το ξερα!
είσαι όρθιος..
μάτια παντού.
ή η φαντασία σου?

θα θελα μόνο για ένα βράδυ να κοιμηθούμε μαζι.
για να σε ρίξω κάτω από το κρεβάτι

μόνο ΕΚΕΙ χωρούσε μάλλον το ΠΑΝΤΑ σου.έτσι δεν είναι?
για 'μενα ο πιο κατάλληλος άνθρωπος,την πιο κατάλληλη στιγμή.
για σένα ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος,την πιο ακατάλληλη στιγμή.
έτσι δεν είναι?
βοηθάει μάλλον η αίσθηση της απόχης της πραγματικότητας,στο να ευδοκιμήσει η πλήρης αποχή ευσυνειδησίας.
έτσι δεν είναι?