η μέρα του αύριο,ξεκίνησε στο χτές μου.εδώ και δυό ώρες περπατάω στα ατέλειωτα σοκάκια της ψυχής μου.τα πόδια μου με πόνεσαν και ένας σφάχτης στη μέση με αναγκάζει να κοντοσταθώ για λίγο σε ένα παγκάκι.κόβω ένα λουλούδι.η μυρωδιά του φθινοπώρου κατακλύζει όλο μου το είναι και το μόνο που θέλω είναι να κυλιστώ στο βρεμμένο χώμα.και σε εκείνη την κατηφόρα πιο δίπλα,να κυλίσω σαν πέτρα και να σταθώ στο χείλος του γκρεμού.
τελευταία στάση.

ξεκινάω το περπάτημα.βρίσκομαι μπροστά από μια γέφυρα.το μυαλό μου κενό.το παρελθόν μου σβήστηκε.η ωρα σταμάτησε.και έτσι όπως αιωρούμαι στο άδειο,ο αέρας μου χαιδεύει το πρόσωπο.είναι ο μόνος φίλος μου.ίσως να γίνει κάποτε και ο εραστής μου.το μόνο που θέλω τώρα είναι να ακουμπήσω τα παγωμένα κάγκελα.τι ωραία αίσθηση.πραγματικά το απολαμβάνω.τώρα το μόνο που μένει είναι να με πάρει μαζί του ο μελλοντικός μου εραστής.λες να φτάνει?θέλω να πάω μαζί του και να μην βγάλω άχνα.με κούρασαν τα ''μη'' σου.τα ''σταμάτα''.έσπασα και δε θέλω να ξανακολλήσω.τώρα είμαι ελεύθερη.ας χαθώ.-
                                        http://www.youtube.com/watch?v=awtWSj_qTkE